Saszetki

Dzięki swojej nietypowej konstrukcji doypacki mają wiele zalet w stosunku do innych rodzajów opakowań. Są one lekkie i zarazem zapewniają doskonałą ochronę zawartości przed czynnikami zewnętrznymi, takimi jak wilgoć, powietrze i promieniowanie UV. Kolejne zalety to duży obszar do zadruku, co może przełożyć się na lepszą ekspozycję sprzedawanych produktów. Natomiast zastosowanie warstwy barierowej (przeczytasz o niej niżej) pozwala na wydłużenie okresu przydatności do spożycia produktów spożywczych w doypackach.  

Doypacki wykonane są z laminatów. Czyli z materiału wielowarstwowego. Dlatego możemy wyróżnić doypacki dwu- i trójwarstwowe (znane także jako duplex i triplex) oraz doypacki jednorodne stworzone z kilku warstw tego samego materiału. Ze względu na rodzaj zamknięcia możemy z kolei rozróżnić doypacki ze struną oraz z zakrętką. Kolejne odmiany doypacków to te z nadrukiem lub bez oraz z okienkiem (które de facto jest niezadrukowanym fragmentem opakowania).

Jak wspomnieliśmy na wstępie, jedną z zalet doypacków jest możliwość zadrukowania całej powierzchni opakowania. Ostateczny wygląd nadruku zależy od kilku czynników – materiału użytego w zewnętrznej warstwie doypacka, jego koloru oraz techniki nadruku. Warto pamiętać o jednej zasadzie: barwy naniesione na papier kraft (brązowym) ciemnieją, natomiast najbardziej żywy i soczysty efekt daje nadruk na warstwie białej (lub przezroczystej). 

Wynalazcami tego typu opakowania było dwoje Francuzów – Leon i Lous Doyen. A nazwa doypack to skrót od Doyen Packaging (ang. Opakowania Doyenów). Metodę jego produkcji Doyenowie opatentowali w 1970 roku, natomiast patent na same doypacki przyznano im w 1976 roku. 

Zwykle jedna z warstw doypacka pełni funkcję barierową, która zapewnia całej konstrukcji odpowiedni poziom nieprzepuszczalności. Najlepsze właściwości barierowe ma aluminium – materiał ten nie przepuszcza ani tlenu, ani pary wodnej. Wadą jest jednak bardziej kłopotliwy recykling doypacków zawierających ten materiał. Odzysk aluminium polega na spaleniu wszystkich palnych warstw i wykorzystaniu aluminiowych pozostałości. 

Alternatywne rozwiązanie to metalizowany tereftalan polietylenu (PETmet). Ten materiał tworzy barierę dla wilgoci i powietrza, która jest wystarczająca dla większości typów zawartości (choć jego właściwości barierowe nie są tak wysokie, jak w przypadku aluminium). Kolejny materiał stosowany jako warstwa barierowa to folia EVOH. Jej zaletą jest zerowa gazoprzepuszczalność. Jednocześnie jest podatna na działanie wilgoci, dlatego zawsze stosuje się ją wraz z innym materiałem nieprzepuszczającym wilgoci (na przykład polipropylenem). 

Najbardziej wydajną i niskonakładową techniką stosowaną przy zadrukowywaniu doypacków jest druk cyfrowy. W odróżnieniu od druku offsetowego i flekso nie wymaga on tworzenia matryc, co w efekcie daje krótki czas realizacji zamówienia i niższy koszt produkcji. Dodatkowo metoda ta umożliwia wydrukowanie kilku wzorów w ramach produkcji jednej partii opakowań. Zwykle ta metoda zadruku wykorzystuje paletę barw CMYK.